Geplaatst op
Als je weleens met de auto de grens overgaat tussen Nederland en België, heb je het vast gemerkt. Soms voel je het zelfs zonder te kijken: hobbel de hobbel, ineens lijkt het asfalt een paar jaar ouder. Hoe kan het dat er zo’n duidelijk verschil is tussen de wegen in Nederland en België? En waar ligt dat eigenlijk aan?
Twee landen, twee visies
Hoewel Nederland en België buren zijn, hebben ze een heel andere aanpak als het gaat om infrastructuur. In Nederland draait het onderhoud van wegen om vooruitkijken en plannen. Gemeenten, provincies en het Rijk werken samen in één groot systeem waarin duurzaamheid, veiligheid en doorstroming centraal staan. Dit is geen toeval, maar het resultaat van jarenlang bouwen aan een doordacht verkeersplan.
In België is die samenwerking er ook, maar het is complexer geregeld. Wegen vallen er onder verschillende overheden: het federale niveau, de gewesten (Vlaanderen, Wallonië en Brussel) en soms zelfs gemeenten. Dat maakt het lastig om grote lijnen uit te zetten en onderhoud structureel aan te pakken.
Onderhoud of oplappen?
Een ander verschil zit in de manier waarop er met onderhoud wordt omgegaan. In Nederland zijn er vaste inspectiemomenten en wordt slijtage snel aangepakt, vaak voordat je als weggebruiker er iets van merkt. De focus ligt op preventie.
In België wordt vaker gewerkt met een reactief systeem. Dat betekent dat wegen pas worden gerepareerd als er echt schade is, zoals gaten in het asfalt of verzakkingen. Dan is het vaak al te laat om het probleem subtiel op te lossen en zie je dat er een pleister op de wonde wordt geplakt. Letterlijk.
Investeren in mobiliteit
Ook de investeringen spelen een rol. Nederland investeert al jarenlang consequent in infrastructuur. Niet alleen in asfalt, maar ook in slimme technologie, verkeersmanagement en milieuvriendelijke oplossingen. Denk aan geluidswallen, waterdoorlatend asfalt en dynamische verkeersborden.
Die zelfde investeringen zijn in België lang achtergebleven. De afgelopen jaren is daar verandering in gekomen, vooral in Vlaanderen, waar meer geld naar mobiliteit gaat. Toch zie je dat het nog tijd kost om de achterstand in te halen.
Cultuur en keuzes
Misschien zit het verschil ook wel in de cultuur. Nederlanders houden van structuur, efficiëntie en overzicht. Dat zie je terug op de weg: duidelijke bewegwijzering, goed onderhouden fietspaden en slimme rotondes. In België heerst er iets meer laissez-faire. Dat is charmant, maar het zorgt soms ook voor minder strakke lijnen in het beleid.
Wat kunnen we ervan leren?
Of je nu in Nederland of België rijdt, één ding is zeker: wegen bepalen hoe je een land beleeft. Het verschil tussen een gladde rit en een schokkerige ervaring zit niet alleen in asfalt, maar in visie, samenwerking en de bereidheid om vooruit te denken.
Misschien is het tijd dat we, aan beide kanten van de grens, eens goed kijken naar hoe we onze infrastructuur kunnen verbeteren. Niet alleen voor vandaag, maar ook voor de toekomst. Want goede wegen zijn geen luxe, ze zijn de basis voor beweging.